De ziel

Het is voor mij zelf, in de jaren door het samenwerken met cliënten, steeds logischer geworden dat er in ons allemaal, naast het zelfhelend vermogen, nog iets anders werkzaam is dat alle aspecten van het mens-zijn tot een samenhangend en zinvol geheel kan maken. Mogelijk dat dit ‘iets’ daarom vaak met het hart in verband gebracht wordt. In deze overwegingen noem ik dat ‘iets’ de ziel. Al duizenden jaren hebben filosofen hun meningen en indrukken over het fenomeen ziel verwoord, zoals Socrates Plato en Aristoteles. Ook in de bijbel komt het woord ziel honderden keren voor. De interpretatie van dat fenomeen is steeds enigszins verschillend. Zelf ben ik de ziel als datgene gaan beschouwen wat ons als persoon uniek maakt en de bron vormt van onze talenten en kwaliteiten: ons potentieel. Het is niet de bedoeling hier een sluitende verklaring over de ziel te geven. Het bestaan van de ziel is niet te bewijzen of in woorden te vatten, maar wel te ervaren. Een goede verbinding met de eigen ziel, kern of essentie is mijns inziens voor iedereen van groot belang, ook voor onze samenleving. Het ontdekken en ontwikkelen van persoonlijke talenten is een belangrijke manier om het contac
t met de ziel te versterken. Ook voor bedrijven, organisaties en andere vormen van samenwerking is er een reden van bestaan dat je de ziel kunt noemen. En ook daarbij is het waardevol om het contact daarmee te onderhouden. Zo kan er van binnen uit een evenwichtig en authentiek contact met de buitenwereld gemaakt worden om daar een wezenlijke bijdrage aan te leveren.

Mijn werkdefinitie voor de ziel

‘Van oorsprong onpersoonlijk fenomeen dat zich, van buiten ruimte en tijd aan het begin van ons leven met ons als individu verbindt en het beste met ons voor heeft. Het vertegenwoordigt het tijdloze in ons, en gaat na onze dood weer op in het grote geheel’.

Het woord ziel

Veel woorden in andere talen die verwant zijn aan het woord ziel verwijzen naar betekenissen zoals adem(en), lucht, wind, ruiken.

Grieks: psyche (ziel) betekent, net als pneuma, (geest) wind of lucht. Soms wordt het Griekse woord nous of noös (geest) in verband met de neus gebracht.
Latijn: de woorden anima (ziel) en animus (geest) betekenen wind, spiritus (geest) en adem.
Sanskriet: âtman (ziel) betekent lucht.
Hebreeuws: nefesj (levensadem), nesjamah (ziel) en roeach (geest) betekenen respectievelijk: geur, lucht en wind.

Het woord inspiratie betekent inademing maar ook iets wat je stimuleert en blij maakt en is gerelateerd aan het woord spiritualiteit.

Communicatie

Er vindt tussen de ziel en ons bewustzijn voortdurend subtiele communicatie plaats, maar we zijn ons daar vaak onvoldoende van bewust. Dat komt omdat onze aandacht zich vooral richt op de buitenwereld. Het communiceert met ons op een subtiele manier via de beeld-taal van symbolen, beelden, heldere dromen, ingevingen en intuïtie.
De ziel wil ons volgens deze interpretatie en visie ondersteunen in het evolutionaire en creatieve streven naar meer orde en bewustwording en een zinvol verwezenlijken van ons bestaan. Misschien moeten we daarom niet zeggen: we hebben een ziel, maar: de ziel heeft ons of, wij kunnen een instrument van de ziel zijn. De ziel zelf is in deze visie onsterfelijk, maar onze verbinding ermee is uiterst kwetsbaar. Het contact met de ziel kan tijdens het leven door verschillende levensomstandigheden verzwakken. Denk bijvoorbeeld aan het stelselmatig ontkennen van de eigenheid van een kind. Als gevolg daarvan raakt het kind al vroeg vervreemd van zichzelf, wat tot allerlei psychische, maar ook lichamelijke klachten kan leiden. Maar de ziel zal als een ‘oermoeder’ trouw blijven wachten tot haar aanwezigheid weer wordt opgemerkt. Mogelijk dat de moedergodin en moeder Maria in veel culturen en religies daarom nog steeds zo’n belangrijke plaats inneemt. De moedergodin representeert dan de leven gevende aarde en het kind het nieuwe leven.